De Stelvio..., die zat al jaren in mijn hoofd. Eigenlijk al sinds ik serieus met hoge bergen fietsen ben begonnen in 2009. En hij wilde er maar niet uit. En nu is het er eindelijk van gekomen. Twee dagen na mijn 66e verjaren vertrokken Jos, Peter, Fred en ik op dinsdag 18 juni zuidwaarts met twee campers en twee slaaptentjes. Na een regenachtige overnachting in Charmes (Frankrijk) kwamen we op woensdag aan in Ponzano Superiore (Italië) bij het idyllisch paradijsje van Jack en Monique. Nog zo'n reisdoel dat al jaren in de planning zat. Bij hen verbleven wij een paar heerlijke, gastvrije dagen met prachtig weer, lekker eten en drinken, en wat recreatief geklus, zoals het beter begaanbaar maken van het toegangspad. Er werd zelfs gefietst. Jos (met ondersteuning) en Peter maakten een rondje in de buurt. Fred en ik testten de benen met een groter en flink geaccidenteerd tochtje langs de mooie kustfietsroute bij Lerici.

Op zaterdag verplaatsten we de campers van Ponzano Superiore naar Camping Muglin in Müstair (Zwitserland), voor ons de uitvalbasis voor een rondje over de Passo dello Stelvio. Deze camping had een mooie kantine met groot tv-scherm, dat zaterdagavond (België - Roemenië) en zondagmiddag (GP Spanje) goed van pas kwam. Het weer was miserabel, maar zou maandag, dé dag, een stuk beter zijn. Dat klopte. Om negen uur fietsten Fred en ik in een lekker zonnetje de camping af, op pad voor het rondje Umbrail Pass, Passo del Stelvio, Prato en weer terug naar Müstair. Het werd een prachtig avontuur, met alles wat fietsen in de bergen voor mij nog steeds zo ontzettend mooi en uitdagend maakt. De wonderschone vergezichten, de verwondering over wat gewone spierkracht voor elkaar krijgt, de sneeuw langs de weg, de toeristische gekte op de top, de ultieme voldoening, de knikkerbaan afdaling met talloze haarspeldbochten, de gevoelloze vingers van het remmen. Ja, echt alles kwam voorbij op deze hoogste pas in mijn fietsleven, fantastisch! De weg terug naar de camping voerde over mooie fietspaden met een paar kleine, maar nijdig steile pukkeltjes. Rond een uur of halfvijf zaten we weer bij de campers aan de pils, nagenietend van deze onvergetelijke tocht.

Voor dinsdag werd er weer slecht weer voorspeld waar wij zaten, dus vertrokken we noordwaarts naar het Zwarte Woud. Na één overnachting op Camping Hochschwarzwald hebben we nog twee nachten op de fijne Waldcamping Prüm (in Prüm) gebivakkeerd, samen met 110 3e-klas-middelbare-scholieren. Een mooi tegenwicht voor de zonnebloem-reis, zoals een dochter ons camper-fiets-tripje betitelde. Natuurlijk valt er nog veel meer over te schrijven, maar dit is toch voornamelijk een fietsblog. Hoe dan ook, het was weer geweldig!

Het schijnt trouwens dat de Col d'Iseran en de Cime de la Bonette nog ietsje hoger zijn. Volgend jaar misschien?!

Verzend