Na driemaal in de Franse Alpen (2009, 2013 en 2019) zijn de Heeren (van voorheen het Staelen Rosch) van 4 t/m 11 juni neergestreken in de Dolomieten om puisten van betekenis aan hun palmares toe te voegen. Het gezelschap bestond uit Nop, John, Fred, Rob, Stefan en schrijver dezes. Op vrijdag hebben we de, bij GoRoadtrip gehuurde, bus opgehaald en volgepropt om op zaterdagmorgen vroeg de, vijftien uur lange, reis naar het appartement in Alba nabij Canazei aan te vangen. Rond acht uur in de avond waren we op de plaats van bestemming en zeer kort daarna zaten we in een alleraardigst restaurant op vier minuten lopen. We hadden onze stapelgelegenheid voor deze week gevonden; niks meer aan doen.

Zondag 5 juni

Rustig aan beginnen was het devies. Eerst eens kijken hoe het ook al weer voelde om gedurende langere tijd tegen een helling van enige betekenis op te fietsen. De beklimming van de Passo Fedaia (a.k.a. Marmolada) was daarvoor een uitgelezen mogelijkheid. Ongeveer 12 kilometer lang, direct vanaf het appartement starten en geen extreme stijgingspercentages. Het was een mooie rit door de schitterende omgeving. Boven genoten van koffie met apfelstrüdel en na een fijne afdaling was de conclusie dat fietsen in de Dolomieten een heel goed idee was.

Maandag 6 juni

Op de tweede dag hadden we meteen maar de koninginnenrit van dit hoge-bergen-fietsavontuur op de planning gezet. Oftewel de Sella Ronda. Na in Canazei nog wat administratieve zaken aangaande het appartement geregeld te hebben, begonnen we rond half tien vanuit die plaats aan de beklimming van de Passo Pordoi. Een mooie, gelijkmatige klim van 12 kilometer waarbij we bijna 800 meter stegen naar zo'n 2240 meter hoogte. Boven was het een toeristische drukte van belang, die met lede ogen door een bronzen Fausto Coppi werd aanschouwd. Na koffie en wat gebak was de afdaling naar Arabba een mooie; die moesten we later in de week ook nog maar eens gaan beklimmen. De tocht werd vervolgd met een korte klim naar de Passo Campolongo en afdaling naar Corvara, alwaar we een stapellunch met pizza en cola nuttigden. De klim vanuit Corvara naar de Passo Gardena was weer een flinke. Maar altijd dat fenomenale uitzicht maakte alles goed. Een korte afdaling later werd de laatste pas, de Passo Sella met niet al teveel moeite beklommen. De beloning was de hele lange afdaling naar Canazei. En natuurlijk de welverdiende pilzen op het terras van Peter aldaar. Wat een prachtige bergrit!

Dinsdag 7 juni

Het regende en we waren moe, oftewel rustdag.

Woensdag 8 juni

Het was mooi weer en we hadden een mooi rondje bedacht. Eerst zijn we vanuit ons appartement in Alba weer naar de Passo Fedaia geklimfietst. Na koffie en strüdel volgde de lange en steile afdaling richting Caprile. Hier haalde ik 73 km/u, terwijl mijn medefietsers tot dik in de 80 kwamen. Naast een van de mindere klimmers was ik ook de langzaamste daler. Iets wat mij als senior van de groep absoluut niet deert. Sterker nog, het stemt mij zeer gelukkig en tevree dat ik op mijn leeftijd nog dit soort fietstochten kan vervolmaken. Even voor Caprile zijn we linksaf de mooie SP563 opgereden, met aan het begin en eind wat pittig klimwerk. Vervolgens gingen we weer linksaf de SR48 op om licht glooiend Arabba  te bereiken. Gesterkt door een pizza-cola-lunch was de lange beklimming van de Passo Pordoi een pittige, maar doenbare en wederom prachtige ervaring. En weer die lange afdaling naar Canazei als beloning. Dus ook weer pils op het hetzelfde terras. We bleven tenslotte Heeren.

Donderdag 9 juni

Weer een regen- en (dus) rustdag. Wel met een wandeling naar en door Canazei. En een binnenpils bij Peter.

Vrijdag 10 juni

Deze laatste fietsdag zijn we eerst met de bus vol fietsen over de Passo Fedaia naar een parkeerplaats bij het begin van de SP563 gereden. Daar op de fiets gestapt hebben we nogmaals deze SP563 gedaan tot de SR48. Maar nu gingen we rechtsaf om de Passo Falzarego met een bezoek te gaan vereren. Een lange maar niet al te lastige klim. Boven gekomen werd het weer iets minder, het was frisjes en zelfs wat spetters. Dus zijn we, na caffee und kuchen, weer rap afgedaald richting Cortina. Het werd alras warmer en zonniger. Ruim voor Cortina was de afslag naar de SP638, oftewel de beklimming van de Passo di Giau. Waarschijnlijk de mooiste en de lastigste van deze hele fietsweek. Wat een beest. En wat een schoonheid. Een waardige afsluiter. Via een mooie en lange afdaling, met een paar minder fijne pikdonkere tunnels, kwamen we weer bij de bus. In het appartement aangekomen hebben we ons op de schone taak van het leegdrinken van de koelkast geworpen. Het zat er op.

Verzend