Over de Gotthardpas...
... is een ervaring om nooit te vergeten.
Een dag waar je een boek mee kunt vullen, zo eentje was het. Maar dit is geen boek. Dit is een reisverslag in blogvorm. Dus een poging hieraan te voldoen.
Het begon redelijk voorspelbaar. Vroeg er uit. Geen regentikjes op de tent. Dus druppels er af vegen, zodat hij sneller droog zou zijn. Tijdens tassen inpakken in de tent begonnen de tikjes weer. Dat werd alsnog een zeiknatte tent opbreken. Met hulp van een soort Walter-figuur uit The Big Lebowski, die met zijn zoon en motor op expeditie was. En naast mij zijn kampement met militaire precisie had ingericht.
Het werd droger tijdens het fietsen richting Airolo. En de weg ging regelmatig al flink omhoog. In een breder deel van het dal raadpleegde ik de navigatie op mijn smartphone, toen ik gebeld werd door een onbekend NL nummer. Colporteurs, dacht ik. Maar nee, het was de-naam-ben-ik-vergeten van Centerpoint, het detacheringsbureau, waarvoor ik in 1993 werkte, voordat ik in vaste dienst trad bij gemeente Noordwijk. Hoe het met mij ging, was de vraag. Mijn antwoord dat ik met de fiets in Zwitserland stond in aanloop van beklimming van de Gotthardpas bracht hem niet van zijn stuk. Hij wenste mij een prettige reis en zou na de vakantie nog eens bellen. Weer verder pedalerend bedacht ik dat het toch wel vreemd was om na zo lange tijd weer contact te zoeken. Het zou toch niet te maken kunnen hebben met mijn voornemen om op 1 januari a.s. mijn pensioen in te laten gaan en misschien weer wat te gaan freelancen.
Deze gedachte herkauwende bereikte ik, na al flink wat klimwerk, het plaatsje Airolo, waar volgens de kenners de echte beklimming van de Gotthardpas pas echt begint. Stiekem was ik al gestegen van ongeveer 700 m hoogte op de camping naar 1200 in Airolo. Het was nog droog maar dreigend.
De eerste kilometers van de 13,2 naar de top, of 'ospizio' volgens de kilometerpaaltjes, gingen gestaag en met redelijk vergezicht op het dal. Op een gegeven moment veranderde de wegverharding van deze oude route, Tremola genaamd, van asfalt naar kleine, netjes gestrate keitjes. Ondertussen werd de mist dikker en het zicht veel minder. Van uitzicht was al helemaal geen sprake meer. Wel jammer, geen mooie plaatjes van het 'spaghetti-deel' met veel haarspeldbochten.
De verdere tocht naar de top was een hele barre. Niet meer dan 20 m zicht, regen, wind en kou. Af en toe zeer voorzichtig dalende fietsers en motorfietsen als tegenliggers opdoemend. Ik geloof niet dat ik ooit zo heb afgezien op de fiets. Eindelijk zag ik wat gebouwen en geparkeerde auto's. Ik was boven!
Het eerste restaurant zag er vol uit. Van de tweede leek de deur op slot. Maar even later werd hij van binnenuit geopend. Hij klemde zei de vriendelijke dame, die mij meteen een plekje bij de kachel en koffie met apfelstrudel verschafte. Dat klemmen, door de vochtige lucht zei ze, zorgde er voor dat er nog maar vier andere gasten waren. Na een half uurtje was ik mentaal gereed om de héle lange afdaling te starten. Fysiek moest nog blijken.
De keitjes op de weg en mist in de lucht duurden nog maar een paar kilometer en toen keerde het zicht en asfalt terug. Tegelijkertijd stak er een harde, koude wind op, meestal in rug gelukkig. Het ging hard en was koud. Vooral toen ik op de hoofdweg kwam tussen de auto's. Gelukkig tweemaal een rood stoplicht wegens werkzaamheden. Dan kon ik even tellen of al mijn vingers er nog aan zaten. De hemel zij nogmaals geprezen voor hydraulische schijfremmen, die veel krachtiger vertragen met veel minder knijpkracht. In Andermatt aangekomen duurde het een halfuur totdat ik genoeg gevoel in mijn vingers had om mijn smartphone te kunnen bedienen en te kijken waar de herberg was, die ik ter overnachting die morgen op Booking had gereserveerd.
Die herberg was Gasthaus Bergheim in Gurtnellen zo'n 20 km dalen, dacht ik, verderop. De toevoeging 'Hoch' drong toen nog niet tot mij door. Het weer knapte op en ik passeerde de imposante Teufelsbrücke in een even imposante kloof. Het hooggebergte blijft voor prachtige verrassingen zorgen. In Gurtnellen aangekomen snapte ik de toevoeging. Nog 2 km klimmen à 15 tot 20% naar mijn bestemming. Daar werd ik zeer hartelijk ontvangen door de waardin van het idyllische Zwitserse schrootjeschalet. Een heerlijke douche en dito maaltijd waren de afsluiting van deze memorabele dag.
P.S. De sokken zijn waterdichte 3-laagse wondertjes van AliExpress, die mijn voeten in fietssandalen de hele tocht droog en warm hielden.
